Needle therapy (5)

Van de grote lap naar een boekomslag. Een agenda-omslag. Hoe ik het precies in elkaar ga zetten weet ik nog niet, maar het idee is er! 

Needle therapy (4)

Na een week of twee van eindeloze uren draadjes en steekjes merk ik ook resultaat buiten de lap stof. Ik kan weer naar de winkel en een boodschap doen. Ik kan weer een boodschappenlijstje maken... ik kan me, kortom, weer wat beter concentreren. Op de stof ben ik toe aan grootse beweging. Kleur! Ander materiaal!! 

Needle therapy (3)

Misschien is het wel het ‘vooruit denken’ dat zo goed werkt. Ik ben heel open over mijn situatie naar anderen. En wat ik terugkrijg is: ‘Ik ging breien toen het slecht ging met me’, of: ‘Legpuzzels, dat gebruikte ik’. Toen ik er over nadacht zag ik de overeenkomst ook met dit ‘borduren’. Er is geen deadline, er is geen ‘juiste manier’, maar het gaat wél vooruit. Terwijl de mentale situatie uitnodigt tot terugkijken, hoe het zo kon komen, dat soort doodlopende gedachtes... Dit gaat vóóruit! Ook grappig: zodra ik bewust probeer iets moois te maken (de stralenkrans rond het vogeltje, vorige post) ben ik niet tevreden met het resultaat. Het is te slordig waardoor de stof trekt. Ik wilde dit te graag denk ik, en haal het uit. 



 

Needle therapy (2)

Hoe het precies werkt weet ik niet. Maar iedere dag opnieuw pak ik mijn lap en ga zitten. Ik gebruik restjes die ik in huis heb, draadjes, borduurzijde, lintjes. Uren kan ik stomweg de ene na de andere steek zetten. Geen plan, gewoon gaan. Na een paar dagen realiseer ik me pas dat ik begón met een gouden kooi voor een van de vogeltjes. Toeval? Of passend bij mijn gevoel?  

Tijdens het werken ervaar ik een enorme rust. Stilte om mij heen, kopje thee.. en pas aan het eind van het draadje bekijken waar ik verderga.

Needle therapy (1)

En ineens zit ik thuis. Na jaren (te) hard doorlopen is het ineens over. Een kleinigheid, een verkeerde opmerking en ik zit thuis. Waarom ik dit met je deel op een blog als dit, dat toch gaat over creaties, is omdat juist dít mij helpt op de weg terug. ‘Dit’ heeft geen naam. Ik had ook geen plan. Ik voelde diep van binnen de behoefte om iets te maken. Totaal niet in staat tot welk plan dan ook schoot me mijn ‘leeskleed’ te binnen. Dát was tof! Maar ik gaf het weg aan mijn voorleeskind toen we klaar waren... In mijn kast lag al minstens 5 jaar een lapje velours te wachten op een bestemming... zo begon het. Gewoon een lintje naaien, een randje borduren, een draadje vastzetten. De knopendoos, een bakje kraaltjes...