Food for thought...

Ik heb zojuist een van de meest inspirende boeken 'ever' dichtgeslagen.

De hongerige stad

door

Carolyn Steel

Ik had écht de neiging te applaudisseren toen ik het uit had. Wát een 

topboek. Nou ja, voor iedereen die wel eens nadenkt over eten, over ons áller eten en

over hoe we dat in de toekomst denken te produceren als we met 9 miljard zijn...

Steel is architect en 'foodie'. Ze heeft uitgebreid historisch onderzoek gedaan naar hoe 

onze behoefte aan eten door de eeuwen heen onze leefomgeving heeft vormgegeven. 

Huh? Watte?

 Zul je misschien denken... maar het is na het lezen van haar boek volstrekt logisch. 

Omdat we voedsel wilden ruilen zochten we elkaar op, ontstonden steden, konden we niet allemaal onze groenten zelf verbouwen, gingen de boeren buiten de stad dat doen, onstonden de spoorwegen, het riool, de vuilnis-ophaaldienst, markten, de wens tot houdbaarheid, de voedingsindustrie...

en zo kwam het dat wij uiteindelijk geen idee meer hebben van wat we nou

eigenlijk in onze mond stoppen. 

Nou goed, lang verhaal kort; het boek is een pleidooi voor ons allen om weer een beetje meer 

aandacht aan ons eten te geven. Met veel meer groenten en minder vis en vlees waar we, als we dat toch willen eten veel méér voor zouden moeten betalen. 

En nee, het gaat puur om practische redenen niet lukken om ieder dier van een eigen speelweide te voorzien...

MAAR; en de Britse Steel haalt dat ook in haar boek aan, er zijn natuurlijk architecten die daar allang over hebben nagedacht. Hoe kunnen we op de weinige ruimte die we hebben genoeg eten produceren

voor allemaal, op een duurzame manier. 

En dan krijg je zoiets, van mvrdv architecten;

Nee, het is geen 'biologische veehouderij' zoals we dat nu kennen, maar het 

is wel héél veel beter dan de hok-varkens die we nu met miljoenen tegelijk 

groot brengen voor de slacht in dit kikkerland. 

Pff. Vanavond even een groentesoeppie ;-)